Η διατροφή των ιθαγενών της Προκολομβιανής κεντρικής και νότιας Αμερικής συμπεριλάμβανε σοκολάτα, βανίλια, τοματίνια, αβοκάντο, γκουάβα, παπάγια, sapote, mamey, ανανά, γουανάμπανα, χικάμα, γλυκοκολόκυθο, γλυκοπατάτα, φυστίκια, achiote, huitlacoche, γαλοπούλα και ψάρια. Όταν οι κατακτητές έφτασαν στη πρωτεύουσα των Αζτέκων την Tenochtitlan ανακάλυψαν ότι η διατροφή των ανθρώπων αποτελείτο κυρίως από πιάτα που είχαν ως βάση το καλαμπόκι με επιπλέον τσίλι και βότανα, συνήθως συμπληρωμένα με φασόλια και τομάτες ή κάκτους. Οι γηγενείς κάτοικοι της Αμερικανικής ηπείρου καλλιεργούσαν μία ποικιλία υπερτροφών που έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο στη διατροφή τους. Τόσο η κινόα, όσο ο αμάρανθος είναι δημητριακά υψηλής περιεκτικότητας σε πρωτεΐνη, περιέχοντας οκτώ με εννέα γραμμάρια αυτής ανά μερίδα. Η κινόα εθεωρείτο η μαγικά τροφή των Ίνκας. Οι Μάγια και οι Αζτέκοι έπαιρναν τους σπόρους του κακαόδεντρου, πρόσθεταν καρυκεύματα και παρασκεύαζαν ένα ρόφημα που το ονόμαζαν «τσοκολάτλ» ή πικρό νερό, και πίστευαν ότι τους προσέδιδε σοφία και γνώση. Αργότερα, οι Μεξικάνοι πίστευαν ότι η σοκολάτα καταναλωνόταν από τους θεούς στον παράδεισο και οι σπόροι του κακάο μεταβιβάστηκαν στον άνθρωπο σαν μια ειδική ευλογία από τον θεό του ανέμου. Ένα ένα άλλο ιδιαίτερα σημαντικό φρούτο των Ίνκας ήταν το lucuma (λούκουμα), που έχει χαρακτηριστεί και ως «χρυσός των Ίνκας». Εξωτερικά μοιάζει πολύ με το αβοκάντο, όμως όταν το ανοίξεις θα αποκαλυφθεί η χρυσοκίτρινη σάρκα του που έχει γεύση κρέμα-καραμέλα. Γι’ αυτό άλλωστε και οι Περουβιανοί το προσθέτουν στα παγωτά, τα smoothies και άλλα γλυκά, αφού άλλωστε είναι αρκετά σκληρό για να το δαγκώσουν.

Μεγάλες ποσότητες πολύτιμων μετάλλων, χρυσού, αργύρου κ.ά, έφθασαν στην Ευρώπη κατά τα χρόνια που ακολούθησαν των μεγάλων γεωγραφικών εξερευνήσεων. Μάλιστα η μανία των Ισπανών για χρυσό ήταν τέτοια, ώστε πλάστηκε ένας ολόκληρος θρύλος για το περίφημο Ελ Ντοράντο (στα ισπανικά «ο χρυσός»). Αρχικά γιανόταν λόγος για τον «Ελ Όμπρε Ντοράντο» (Ο χρυσός άνδρας), ή «Ελ Ίντιο Ντοράντο» (Ο χρυσός Ινδιάνος) και  «Ελ Ρέι Ντοράντο» (ο χρυσός βασιλιάς), όνομα με το οποίο ήταν γνωστός στους Ισπανούς ένας φανταστικός τόπος, στο βόρειο τμήμα της Νότιας Αμερικής, στον οποίο πίστευαν ότι υπήρχε χρυσός και ανεξάντλητα πλούτη. Αμέτρητες αποστολές έψαξαν να το βρουν και, αν και δεν βρήκαν τίποτα, η μανία κατακτητών για πλούτη έγινε η αιτία για ένα από τα χειρότερα μαζικά εγκλήματα κατά των ιθαγενών λαών της Αμερικής.

Το εμπόριο επίσης αναπτύχθηκε σε παγκόσμια κλίμακα. Κατά το δεύτερο μισό του 14ου αιώνα μόνο η θάλασσα προσέφερε πλέον εναλλακτικές λύσεις, με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να έχει οδηγηθεί στο ψάρεμα και στο εμπόριο σε παραθαλάσσιες περιοχές  Μεταξύ του 1325 και του 1357 ο βασιλιάς της Πορτογαλίας ενθάρρυνε το θαλάσσιο εμπόριο και διέταξε τη διεξαγωγή των πρώτων εξερευνήσεων. Για να εξασφαλίσουν το μονοπώλιό τους στο εμπόριο, οι Ευρωπαίοι με πρώτους τους Πορτογάλους προσπάθησαν να εγκαταστήσουν ένα σύστημα στη Μεσόγειο το οποίο χρησιμοποιούσε τη στρατιωτική ισχύ και τον εκφοβισμό για να κατευθύνει την εμπορική κίνηση σε λιμάνια που βρίσκονταν υπό τον έλεγχό τους: Έτσι μπορούσαν να τη φορολογήσουν. Οι Πορτογάλοι ενδιαφέρονταν να εμπορεύονται με τα λιμάνια της Δυτικής Αφρικής απευθείας και δια θαλάσσης και φιλοδοξούσαν να μάθουν εάν ήταν δυνατό για κάποιον να ταξιδέψει μέχρι τις Ινδίες από τη θάλασσα, οι οποίες ήταν οι πηγές του επικερδούς εμπορίου μπαχαρικών. Με τις μεγάλες γεωγραφικές ανακαλύψεις η Πορτογαλία απέκτησε τον έλεγχο της Αφρικής, Ασίας, και ανατολικής Νότιας Αμερικής (Βραζιλία), ενώ οι Ισπανοί έλαβαν τα πάντα στα δυτικά, ουσιαστικά όλη την αμερικανική ήπειρο.

Οι Ευρωπαίοι ίδρυσαν αποικίες στις νέες περιοχές. Εκεί ήρθαν σε επαφή με τους πολιτισμούς αρχαίων λαών, όπως οι Ίνκας και οι Αζτέκοι, αλλά ελάχιστα επηρεάστηκαν από αυτούς. Πάντως ο κύριος πορτογαλικός στόχος ήταν το εμπόριο, όχι ο εποικισμός ή η κατάκτηση. Πορτογάλοι και Ισπανοί, αφού μετέτρεψαν τις νέες χώρες σε αποικίες, τις μοίρασαν μεταξύ τους με τη Συνθήκη της Τορντεζίγιας (1494), με αποτέλεσμα να δημιουργήθηκαν δύο αντίστοιχες αποικιακές αυτοκρατορίες: η πορτογαλική και η ισπανική. Από τα τέλη όμως του 16ου αιώνα η Ολλανδία, η Αγγλία και η Γαλλία άρχισαν να διεκδικούν μερίδιο από τις αποικίες με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ανταγωνισμοί και συγκρούσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών.

Συχνά οι νέοι κάτοικοι αντιμετώπισαν με περιφρόνηση τους ιθαγενείς και τους εκμεταλλεύθηκαν. Η δουλεία, ιδιαίτερα στις αποικίες, αποτέλεσε την πιο μεγάλη συνέπεια των Ανακαλύψεων.